اجاره پانسیون در تهران به ۲۵ میلیون رسید
اجاره پانسیون در شمال تهران نرخ‌های بدون ودیعه را تا ۲۵ میلیون تومان بالا برده است، در حالی که میدان فردوسی و کریم‌خان هنوز با متوسط ۹ تا ۱۴ میلیون تومان فعال‌اند
به گزارش قیمت ۳۶۰، پانسیون‌ها و اتاق‌های تک‌نفره که زمانی راهکاری مقرون‌به‌صرفه برای اجاره کوتاه‌مدت محسوب می‌شدند، هم‌اکنون با رهن ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان و اجاره ماهانه ۱۶ تا ۲۳ میلیون تومان عرضه می‌شوند.
تحلیل روند بازار نشان می‌دهد افزایش قیمت این واحدها صرفا ناشی از رشد عمومی قیمت‌ها یا افزایش هزینه مصالح ساختمانی نیست و عواملی چون انتظارات تورمی موجران، توان پرداخت مستاجران و تغییر سبک زندگی در شکل‌گیری این شرایط نقش دارند.
اختلاف قیمت میان مناطق مختلف نیز چشمگیر است؛ در حوالی پارک ملت اجاره یک اتاق بدون ودیعه به ۲۵ میلیون تومان می‌رسد در حالی که در میدان فردوسی، ودیعه و اجاره هر اتاق حدود ۹.۳ میلیون تومان است و در محدوده شریعتی و کریم‌خان، ارقام ودیعه و اجاره بین ۵ تا ۱۰.۲ و ۱۴ تا ۱۰.۲ میلیون تومان ثبت شده است.
هوشنگ فروغمند اعرابی، کارشناس بازار مسکن، می‌گوید واحدهای کوچک‌مقیاس و خانه‌هایی که به‌صورت اجاره تخت عرضه می‌شوند، بازاری واقعی و تقاضامحور دارند و انگیزه این تقاضا نیاز واقعی به اتاق یا تخت است.
به گفته او، افزایش قیمت این واحدها عمدتا ناشی از تورم عمومی و رشد شاخص اجاره‌هاست و افزون بر دانشجویان، گروهی از افراد مستقل نیز به این واحدها روی آورده‌اند. عرضه واحدهایی با امکانات بهتر و کیفیت بالاتر نسبت به گذشته نیز در این روند مؤثر بوده است. وی تأکید می‌کند که این الگوی جدید اجاره‌نشینی، علاوه بر ماهیت اقتصادی، نشانه‌ای از تغییر در سبک زندگی شهری به سمت سکونت مستقل و جمعیت‌های کوچک‌تر است.
فروغمند اعرابی در توضیح شرایط فصلی بازار اجاره افزود که کاهش تقاضا در نیمه دوم سال همیشه باعث افت قیمت‌ها نمی‌شود، زیرا ورود دانشجویان و شاغلان غیر بومی در همین زمان صورت می‌گیرد و نیاز به سکونت مستقل همچنان پابرجاست.
او توضیح می‌دهد که موجران به دلیل سرعت بالاتر بازگشت سرمایه و مشکلات کمتر، ترجیح می‌دهند چنین واحدهایی را عرضه کنند. به گفته این کارشناس، قراردادهای اجاره در این مدل جدید اغلب غیررسمی‌اند و گاه خارج از چارچوب‌های سنتی تنظیم می‌شوند. وی همچنین نقش مهم توان مالی مستاجران را برجسته می‌کند و می‌گوید اختلاف میان سطح درآمد و هزینه اجاره، موجب تقسیم واحدهای بزرگ‌تر به بخش‌های کوچک‌تر شده است تا مستاجران با بودجه محدود نیز توان ورود به بازار را داشته باشند.
به باور این تحلیلگر، مدل حاضر به‌شدت وابسته به درآمد و نوع شغل مستاجران است؛ برای نمونه رانندگان تاکسی‌های اینترنتی اغلب واحدی را به‌طور اشتراکی اجاره می‌کنند تا به محل کار خود نزدیک‌تر باشند. او درباره تأثیر مصالح ساختمانی نیز گفت که با وجود رکود در بخش ساخت‌وساز، اثر تورمی این بخش به شکل غیرمستقیم در بازار اجاره مشاهده می‌شود و مالکان هنگام بازبینی قراردادها، ارزش ملک را با نرخ‌های جدید تطبیق می‌دهند.
تحلیل فروغمند اعرابی نشان می‌دهد بازار اجاره خانه‌های موقت در تهران تقاضامحور و واقعی است و افزایش قیمت‌ها تنها از تورم یا هزینه ساخت ناشی نمی‌شود. کیفیت واحدها، پراکندگی مکانی، تمایل به زندگی مستقل و دسترسی به خدمات شهری از عوامل مؤثر در رشد این بازار معرفی می‌شوند.
تقسیم واحدهای بزرگ‌تر، قراردادهای متغیر و واگذاری سریع‌تر املاک موجران را به درآمد فوری می‌رساند و در عین حال امکان دسترسی اقشار کم‌درآمد به مسکن را فراهم می‌کند. این تحولات بازتاب‌دهنده تغییر در رفتار مصرفی و سبک زندگی مستاجران شهری است که بیشتر به استقلال، نزدیکی به محل کار یا تحصیل و کیفیت زندگی شهری اهمیت می‌دهند. در مجموع، تجربه تهران الگویی برای دیگر کلان‌شهرها قلمداد می‌شود؛ بازاری پویا، منعطف و وابسته به نیاز واقعی که آینده اجاره در پایتخت را شکل می‌دهد و ضرورت بازنگری سیاست‌های مسکن و تنظیم‌گری تازه را نمایان می‌سازد.
